Een kleine Groote Oorlog
Vijfentwintigduizend euro. Om alle restanten van de Eerste Wereldoorlog op een akker in de Westhoek te laten verdwijnen. Natuurlijk weigert archeoloog Arne Overstijns de opdracht. Tot zijn doctoraatsbeurs plots wordt ingetrokken.
Samen met twee jeugdvrienden begint hij te graven.Wanneer de vette klei zijn geheimen prijsgeeft, komen ook de verborgen agenda’s boven. Met elke spadesteek schuiven de morele grenzen op. En dan doen ze de vondst van hun leven. Meteen daarna valt de eerste dode.
Een verhaal dat graaft in de geschiedenis van Flanders Fields en flirt met de Groote Oorlog, daarbij de hormonenmaffia, een jaloers lief en nog wat andere onfrisse slapende honden wekt, om dan, met een kleine omweg langs Hitler en Stalin terug te keren naar de essentie: de mens, zijn drijfveren en de onwaarschijnlijke draagwijdte van één stommiteit.
Longlist Gouden Strop
Verder lezen?
Download hier een fragment.
Pers
‘Een ambitieuze thriller die overtuigt door het sterke verhaal, de krachtige karakters en de gevarieerde stijl. **** ’ —De Standaard der Letteren—
‘Schoeters schrijft als een schilder, impressionistisch en barok.’ —Knack Focus—
“Ik zou nooit uit mezelf een thriller schrijven.” —Zizo—
“Onheilspellend sfeertje in een meesterlijk geschreven boek.” —DeLeesfabriek.nl—
“****! Diggers is een krachtig verhaal dat geheel zijn eigen weg vindt, zonder zich te laten beperken door de grenzen en conventies van een genre.” —Crimezone.nl—
“Voor de Vlaamse thriller was het een matig jaar. De enige echte uitschieter was een ambitieuze debutant: Gaea Schoeters.” —Cobra.be—
In Diggers weet Gaea Schoeters de spanning danig op te voeren rond archeoloog Arne Overstijns en de foute projecten waarin hij terecht komt. Haar 600 pagina’s lange debuut telt geen bladzijde te veel.’ —Boek!—
Herbeluister het interview op Urgent.fm
Herbeluister het interview op Radio2
Technische gegevens
Uitgeverij Manteau
2011
Nederlands
ISBN 978 90 223 2621 3
Paperback
608 p.
Soundtrack
Al van bij het begin vond ik dat alle hoofdpersonages een eigen muzieksmaak moesten hebben. Om hen via die muziek verder uit te tekenen. Voor Pieter werd dat uiteraard klassiek, wat hij van thuis uit heeft meegekregen, en Brel, om zijn vader mee te irriteren. Martin houdt van zware metal, en Arne is er allemaal niet zo mee bezig, die gaat mee met de radiohits van zijn tijd. Liedjes die in je hoofd blijven hangen.
Het zoeken naar geschikte muziek ging vaak heel associatief; het was bijna per toeval dat ik op Schubert’s Erlkönig –gebaseerd op een gedicht van Goethe- botste. Het lied vertelt het verhaal van een vader die met zijn kind door een donker bos rijdt; het kind beweert dat het wordt aangevallen door spoken en geesten, maar zijn vader gelooft dat niet. En doordat hij zijn kind niet ernstig neemt, sterft het. Dat sloot eigenlijk heel mooi aan bij enerzijds Arne, die keer op keer de waarschuwingen van Pieter negeert, en meer nog, bij de relatie tussen Pieter en zijn vader. Toen ik daarna ontdekte dat Rammstein een bewerking van datzelfde gedicht gemaakt heeft, met een aangepaste tekst, waar een vader zijn kind zo hard wil beschermen tegen een storm dat hij het doodknijpt, had ik de twee centrale muzieklijnen van het boek gevonden, want dat past perfect bij het verhaal van Martin. En dus liet ik in deel II en III die muzieklijnen botsen, en kon ik het grote drama dat eraan zat te komen via de muziek vertellen. Een gelukje, noem ik dat. Een heel mooi gelukje.
Making of
Diggers verfilmd?
In 2009 vroeg Frank Van Passel mij & twee collega-scenaristen om een tiendelige drama-reeks te schrijven ‘over de Eerste Wereldoorlog, maar zonder één periodescene’. Samen met Nele Meirhaeghe en Gerrie Van Rompaey nam ik de uitdaging aan. Met als vertrekpunt ‘een recent lijk in een oud uniform.’ Een hevige brainstormsessie leverde een prima plot op, maar door allerlei externe omstandigheden belandde het verhaal (tijdelijk) op het schap.
Omdat het verhaal te mooi was om het te laten liggen, maakte ik er een boek van: Diggers. Het thrillerplot bleef onveranderd, maar het achterliggende verhaal over vriendschap & verraad kreeg steeds meer de overhand. Het werd een roman over drie vrienden op de grens van de volwassenheid. Er kwam een tweede laag bij, en een derde, en een vierde, en tenslotte zelfs een soundtrack.Voor ik het wist, had ik 608 bladzijden bij elkaar geschreven.
Het boek deed het zo goed, dat de interesse in de reeks weer opflakkerde, dus gingen we opnieuw samenzitten en schreven alle synopsissen en twee scenario’s uit. Na twee jaar schaven werd het project toch afgeblazen. Daarmee bleef één van de strafste reeksen van de laatste vijf jaar ongemaakt. Als iemand interesse heeft: het ligt gewoon klaar. #OnePhonecallAway