Cynthia Voigt schrijft Cynthia Voigt #briefgeheim #DSLetteren

25/09/2015, DSLetteren –

Beste Cynthia Voigt,

Wat denk je eigenlijk dat je aan het doen bent door jezelf in dezelfde categorie te plaatsen als William Shakespeare en Jane Austen of zelfs nog maar E.B. White, gesteld dat we, om het overzicht te bewaren, alle vertalingen, essayisten en dichters uitsluiten? En begin nu niet de lange lijst van middelmatige of slechte schrijvers op te dreunen; je weet best wat ik bedoel.

Met nieuwsgierige achting,

Cynthia Voigt

Beste Cynthia Voigt,

Je hebt natuurlijk gelijk en ja, ik zie er zelf ook de hybris van in, maar ik weet ook dat ik niet de beste beoordelaar ben van mijn eigen werk, dus ik zal je vertellen hoe ik erover denk: ziehier mijn Theorie over Literatuurkritiek.

Stel je een zeef voor, een grote zeef in de lucht zo je wil, waar elk boek dat ooit geschreven is ingegooid wordt. Ik denk dat de gaten in de zeef elk jaar groter worden, zodat meer en meer boeken uit het geheugen verdwijnen. Na twee jaar liggen er al heel wat minder boeken over in de zeef, na tien jaar is de overgrote meerderheid er doorheen gevallen. Na vijftig jaar blijven er maar een paar meer over, en geen enkel daarvan is van de hand van Samuel Shellabarger.

Bekijk het eens zo. Welke Engelstalige schrijvers worden nog regelmatig gelezen? Na honderd jaar blijven Moby Dick en Emily Dickinson’s Little Women wel over, maar wat met Henry James en Edith Wharton?  Theodore Dreiser? Veel boeken van oudere schrijvers blijken door de zeef te zijn gevallen. (Wie leest Typee?)  En zelfs als we ze ooit gelezen hebben, wie herinnert ze zich nog?

Ik stel me Homerus voor (toegegeven, hij schreef niet in het Engels, maar hij is één van de oudste en beste voorbeelden) als een trireem, lang en diep in het water liggend, veilig dobberend in de zeef, net als Shakespeare, maar wat met de rest van ons? Dat kan volgens mij alleen de tijd uitwijzen. Ik denk dat niemand weet hoeveel blijvende waarde iets hedendaags heeft voor er een jaar of vijftig overheen gegaan is, en het duurt op zijn minst een eeuw voor werkelijk uitmuntende dingen (h)erkend worden.

Zie je hoe makkelijk de metafoor het me maakt je vraag in de wind te slaan? Want ook al ben ik geen wiskundegenie, ik weet zeker dat het voor mij binnen honderd jaar niets meer uitmaakt of één van mijn boeken nog daarboven in de zeef ligt (kleine kans, als je het mij vraagt) of in vrije val door de ruimte naar beneden tuimelt. Dus kan ik me zonder enige schaamte toevoegen aan de lijst schrijvers, vrolijk om me heen kijken en genieten van het verheven gezelschap.

Met goedgeschreven groet,

Cynthia Voigt

–

Original English version:

Dear Cynthia Voigt,

What do you think you are doing inserting yourself into a category that includes William Shakespeare and Jane Austen or even, to narrow things down, excluding anything in translation, essayists and poets, EB White?  And don’t cite the long history of mediocre/bad writers at me, you know what I mean.

Yrs inquiringly,

Cynthia Voigt

Dear Cynthia Voigt,

You are of course right and yes I do recognize the hubris of it, but I know also that I am not the best judge of my own work, so here is how I think about it or, in other words, here is My Theory of Literary Criticism:

Picture a sieve, the great sieve in the sky if you like, into which has been poured every book ever written.  I think that every year the holes in the sieve grow larger, letting more and more books pass from memory.  After two years the numbers in the sieve are well down, after ten, a large majority has fallen through.  After fifty years only a few remain, and none of them are by Samuel Shellabarger.

Think about it this way.  Of writers in English, who are still being commonly read?  After one hundred years we are left with Moby Dick and Emily Dickinson, Little Women, but what about Henry James and Edith Wharton?  Theodore Dreiser? And note that much of those longer-lived writers’ works have fallen through.  (Who reads Typee?)  Or, if read, who remembers them?

I picture Homer (granted, he didn’t write in English, but he is one of the oldest, best examples) as a trireme, long and deep-bellied, secure in the sieve, and Shakespeare also, but for the rest of us?  My idea is that only time can tell.  My idea is that nobody will know until fifty years have passed how much lasting power anything of the present will have, and it takes at least a century for the truly excellent to be recognized.

You see how the metaphor makes it easy for me to disregard your question?  Because mathematically inept as I am, I can still figure out that in a hundred years it will not matter to me if a book of mine is still up there in the sieve (unlikely, in my opinion) or plummeting down through empty space.  So I can shamelessly enter the lists and look around myself, enjoying the exalted company.

Yrs for good writing,

Cynthia Voigt