#elektrogirl column #motorrijder

Oktober 2015, motorrijder – nalezen kan hier.

Hoogspanning

Af en toe moet een mens zijn vooroordelen eens opzij zetten. Of op zijn minst controleren of ze wel ergens op gebaseerd zijn. Anders zou geen enkele overland-reiziger proberen rond de wereld te rijden, uit angst van die platte schijf af te vallen. Dus toen Trui vroeg of ik mee een elektrische motor ging testen, zei ik ja. Ook al zijn dat eigenlijk brommers voor geitenwollensokkenwatjes.

Geluidloos glijden

Eerste vaststelling: elektrisch rijden is heerlijk stil. Geen boze blikken dus in de Brugse binnenstad, zelfs niet toen we per ongeluk met onze Zero door de voetgangerszone bij het Belfort tuften. Of gleden. Een geluidloze motor wekt geen ergernis op. Offroad is dat helemaal luxe: toen we een week later in de Ardennen een Brammo testten, bleven zelfs de vossen zitten. Al is het niet altijd een voordeel dat het wild niet meer wegspringt voor je wiel; leuk voor wie motorwandelt in het bos, minder fijn als je op hellingshoek door een bocht komt. Ook voetgangers horen je niet aankomen bij het oversteken, dus geluidloos rijden vraagt wel een aanpassing van je rijgedrag. Defensief rijden wordt hyperbelangrijk, zeker tijdens het file-filteren of in chaotisch stadsverkeer, waar je niet meer met een handje tussengas je komst kan aankondigen.

En er zijn nog wel een paar voordelen. Elektrisch rijden is zuiniger (en geen beetje: het kost je iets meer dan 1€ per 100km.) en milieuvriendelijker. Het bereik van één ‘tank’ is wel nog relatief beperkt; na 250 kilometer moet ‘ie in de stekker, maar met de snellader vul je hem terwijl je luncht. Tenminste, als je een beetje een Bourgondiër bent, en een uur of drie aan tafel wil blijven zitten. Dat elektrische motoren duur zijn in aankoop is een feit. Maar eigenlijk nauwelijks duurder dan een GS die een beetje gepimpt is, en daar rijdt intussen de halve wereld mee. En op termijn wordt hij goedkoper, want hij is zo goed als onderhoudsvrij. Op de batterijen zit een levenslange garantie, en op wat de banden, remblokjes en drijfriem na heeft ‘ie bijna geen slijtageonderdelen. Gedaan met oliewissels, te stellen kleppen, versleten koppelingen en dure kettingsets. Als je de rekening maakt, is het onbegrijpelijk dat niet veel meer mensen elektrisch rijden. Zeker voor woon-werkverkeer is het een ideale oplossing, en met zijn zero emission komt zo’n motor in aanmerking voor een flinke eco-premie. Alleen… elektrisch rijden is niet sexy.

Castratieangst

Het zal nog wel even duren voor de gemiddelde brok testosteron zich overgeeft aan elektrisch rijden. Hun eco-imago gaat slecht samen met machismo, en het feit dat de motoren geen versnellingen hebben, helpt ook niet echt. Het succes van semi-automatische motoren met een zeer laag verbruik neemt wel toe, maar je ziet toch vooral vrouwen op sensible bikes zoals de Honda NC700, terwijl de Honda Crosstourer het behoorlijk lastig heeft om door te breken. Een beetje vent houdt toch graag vast aan de illusie dat het vooral aan zijn schakeltechniek ligt dat hij zo stevig optrekt aan het rode licht. Wat onzin is, want de elektromotoren trekken altijd op met maximaal koppel en vermogen. Je hoeft het gas maar open te draaien. Geloof me, ik heb nog nooit een motor zo makkelijk (en beheersbaar) op zijn achterwiel weten klimmen.

Dat het beginnersbrommertjes zijn, is onzin. Wel ontsluiten ze, omdat ze zo handelbaar zijn, een nieuwe markt van niet-motards die zich er toch toe aangetrokken voelen; Filip Kowlier heeft er bijvoorbeeld eentje. Ook Stefan Everts –veel meer motard kan je niet zijn– traint regelmatig elektrisch; zijn overwinning op de E-MX op Zolder was even spannend als die in een reguliere cross. Zelfs de Zero Emission Racing TT op de Isle of Man is niet langer een randfenomeen voor proefrijders en gekke wetenschappers, maar een heuse race. Hoezo, niet stoer?

Alleen: het oog wil ook wat, jongens. De tijd dat eco synoniem was voor flets anti-design is voorbij; dat alle elektrische motoren er een beetje uitzien als Playmobilbrommers, is jammer. Geef die dingen een sexy snoet, en toekomst ligt voor hen open. Zeg dat ik het u gezegd heb. Of Trui aka #elektrogirl. Die test er intussen eentje voor lange duurreizen, en zoeft ermee van Gent naar Istanbul en terug. Misschien moeten we daarna ook maar eens checken of die dingen het ook buiten Europa goed doen. Op Centraal-Aziatische netstroom of zo.