Man over Dinges #DeMening #DSAvond

 

DSAvond, 06/11/13 – deze week geef ik elke dag mijn #mening over een item uit de actualiteit. Ziehier dag 3.

Geen Ronde van Frankrijk zonder nieuw sportprogramma. Want Vlamingen houden van de koers, en wie dat niet doet, moeten we dringend de ogen openen. Ziehier Man in het Wiel.

Openen met voxpops werkt altijd: een paar mensen, duidelijk links intellectuele culturo’s, wordt gevraagd of ze weten wat een regenboogtrui is. ‘Eh?’ Iemand mompelt iets over lichtbreking en prisma’s, de dapperste beweert zelfverzekerd dat die voor homo’s is, en tijdens de Gay Games gedragen wordt. (De boodschap is duidelijk: dit programma wordt laagdrempelig, want ook ‘die mensen’ moeten het snappen.) Gelukkig komt een expert die daadwerkelijk iets van wielrennen weet uitleggen hoe het in elkaar zit. Dat probeert ze toch, want telkens als het interessant dreigt te worden, grijpt de interviewer in. Dus een tijdrit, dat is dan om ter snelst? En wat Boonen doet, dat is niet gewoon een fietstochtje? Straf. Toch maar eens zelf proberen, die Tour de France. Vervolgens vertelt de ploegdokter wat er in Tom’s drinkbus zit. Nog altijd hebben we geen half beeld van de koers gezien, laat staan een wielrenner. Als het al over fietsen gaat, is dat zijdelings: grote klassiekers en kermiskoersen. Over de wedstrijd die nu verreden wordt geen woord. Op naar het hoogtepunt: Mevrouw Boonen vertelt over de seks voor de wedstrijd. Kan boeiend zijn, maar verder dan een flauw grapje over haar eigen f*** (haar woord, niet het mijne) komt ze niet. Op de valreep, tijdens de eindgeneriek, tipt een wielertoerist die nog nooit iets anders dan vals plat gereden heeft u nog de mooiste col. Schande, roept elke sportliefhebber. Een programma over de koers zonder coureurs. Zonder koers. Zonder sérieux.

Welkom bij Man over Boek, waar we over boeken praten zonder auteurs. Niet zeuren, roept iemand uit het boekenvak. Schrijvers kunnen terecht in Cafe Corsari. Of in Reyers Laat. Dus, Meneer Terrin, kan u iets leuks zeggen over Post Mortem? Niet te zwaar, maar wel graag snedig. En is dat niet autobiografisch? Dan kunnen we daarop focussen. De mensen hebben dat graag. Theunissen? Nooit van gehoord. Sorry, we doen alleen Gezichten. Onbekenden, dat trekt geen kijkers. Voorlezen? Nee, nee. Het werk is bijzaak. Trouwens, boeken en beeld, dat ligt moeilijk. Gelukkig is er radio. Of was. Want Joos en Babel hebben we net afgeschaft. Maar ziehier de oplossing: natuurlijk kan het boek waar u twee jaar aan schreef op televisie komen. Zet u het hier maar neer. Als boek 2541 in de boekendomino. Mooi toch? Nu komt u zelfs in het Guiness Book of Records. Wie dan nog zeurt, is een cultuurpessimist.

Wat scheelt er toch met Vlaanderen? Ik confederaliseer even, want in Wallonië hebben ze niet alleen een programma waarin auteurs voorkomen, maar zelfs over hun werk praten. Net zoals in Nederland, waar auteurs en boekhandelaren in woorden van meer dan twee lettergrepen boeken verdedigen. Soms wel een half uur lang. Buiten Europa wordt er zelfs gelezen. Elke zichzelf respecterende Rus kan Dostojevski en Tsjechov citeren. Elke sigarettenverkoper in het voormalige Oostblok kent meer poëzie uit zijn hoofd dan de gemiddelde Vlaming ooit zal lezen. En dat zal nog wel even zo blijven. Want hier regeert de betutteling. En een boek samenvatten in één anekdote, dat zet niemand aan tot lezen. Liefde voor iets opwekken, doe je niet door het te persifleren. Onnozelheid wekt geen passie op.

Misschien moet de VRT haar logo aanpassen. Tot de stralende M van Middelmatigheid. Maaiveld. En Misprijzen voor de kijker.