#Scoop #DSOpinie
In de week van de Oscars mag het iets meer zijn, moeten ze bij Al Jazeera gedacht hebben. Het filmpje waarmee ze hun onderzoek over de gelekte documenten van diverse inlichtingendiensten aankondigen, lijkt wel de trailer van een van de betere seizoenen van 24. Door een sleutelgat zien we handen in een duister kantoor in documenten bladeren. Classified. Top secret. Met nauwelijks verholen opwinding ontsluiert een mysterieuze mannenstem de geheimen van internationale spionage: de Mossad, MI6, de Russische FSB, allemaal zitten ze er mee tussen. In het diepst van hun gedachten zijn journalisten ook maar kleine jongens met een fetisj voor Bond-films.
‘Het is de droom van elke krant: honderden geheime documenten van inlichtingendiensten over de hele wereld kwamen in handen van Al Jazeera en The Guardian’(NRC Handelsblad)
Zie je wel?
‘Het poloniumspoor leidt ons recht tot voor de deur van Vladimir Poetin’ (Ben Emmerson, advocaat van de weduwe van Litvinenko, op De Standaard Online)
Nog een verhaal waar de scenarist van de Bond-films mee aan de slag kan: een Russische ex-spion drinkt in Londen een kopje thee, niet met te veel suiker maar met radioactief polonium-210 en sterft drie weken later. Alleen weten we bij 007 na anderhalf uur wie de slechterik is, en wordt die doorgaans gestraft; weduwe Litvinenko heeft er nog altijd het raden naar wie haar man dood wilde.
‘Paris night drone mystery deepens’ (BBC News)
Drones die langs de Eiffeltoren scheren, het is te mooi om waar te zijn. Als de realiteit de fictie blijft overstijgen, zitten de media gebeiteld. Geef toe, onbemande vliegtuigjes die ’s nachts door de lichtstad zoeven, daar heeft zelfs 007 niet van terug.
‘We zijn klaar om in te grijpen’ (De commandant van de Zwitserse garde over de bedreiging van IS aan de paus, in het Katholiek Nieuwsblad)
Wat in Parijs gebeurde, kan ook in Vaticaanstad gebeuren, dus maakt de Zwitserse garde zich op voor de confrontatie van de eeuw. Stel je voor: een veldslag in het Apostolisch Paleis tussen die jongens in hun felgekleurde pakjes, compleet met borstplaat en lans, en de gebivakmutste, met de Koran zwaaiende strijders van IS, terwijl God toekijkt vanop het plafond van de Sixtijnse Kapel. Daar zou zelfs de regisseur van Game of thrones opgewonden van raken. Sinds de aanslag op Charlie Hebdo lijkt het nieuws steeds meer op een cartoonversie van de werkelijkheid.
‘Vrouw doodt zichzelf bij omgorden van pistool-beha’ (Het Laatste Nieuws)
Als de krantenwereld een full house op tafel legt, roept Het Laatste Nieuws royal flush. ‘Oud-marinier en bodybuildster Christina Bond (55) uit het Amerikaanse St. Joseph heeft zichzelf per ongeluk in het oog geschoten toen ze een revolver in de holster van haar pistool-beha wilde doen.’ Dat de vrouw Bond heet, is werkelijk overdrijven. Al zou zo’n ongeluk met een gadget van Q nooit gebeurd zijn; het pistool uit Skyfallkon alleen Bond doen afgaan. Safety first.
‘De honden en poezen in Donetsk laten zich even graag aaien door rebellen als door militairen’ (Gazeta.ru)
Ook de media leren van Facebook: zet een foto van een poes bij je bericht, en de wereld heeft meteen aandacht voor iets dat anders geen kip interesseert. Zoals het eindeloze conflict in Oekraïne. Ook in Afghanistan ontfermden zwaar bewapende militairen zich over zwerfhondjes; in al dat oorlogsgeweld zijn wat warmte en vriendschap bijzonder welkom, zelfs voor stoere binken. Oorlog en beestjes gaan ook in Hollywood goed samen; War horse kreeg in 2011 niet voor niets zes Oscar-nominaties.
‘Jongens die zittend plassen gaan later geinig behang voor kinderkamers ontwerpen. Al moet ik met mijn voorhoofd tegen een muur leunen, ik plas staand.’ (Nieuwe Feiten)
Nico Dijkshoorn zou zich dan weer nooit met een puppy laten fotograferen. Hij mag dan een niersteen hebben, zittend door een theezeefje plassen om te kijken of die al weggespoeld is, dat doet een beetje vent niet. Beter slecht voor je gezondheid dan slecht voor je imago.
‘I’m hoping they recognise that I’m more of an accountant who has a fairly good memory for things that move me emotionally’ (auteur Chuck Palahniuk op curiousanimal.com)
Ook de geestelijke vader van Fight club, niet bepaald een film over brave boekhouders, worstelt met zijn imago, maar dan in de omgekeerde zin. Na dat boek dachten veel lezers dat hij zelf een gevaarlijke gek was. Feit en fictie, het loopt nu eenmaal door elkaar.
‘Eindelijk hebben de Vlamingen wat ze al zo lang willen: een centrum-rechtse regering. En wat doen de Vlaamse ministers? Ze maken ruzie’ (Knack)
Politiek commentator Béatrice Delvaux verbaast zich erover dat de regering-Michel zowat elke dag in de krant komt met onderling gebakkelei. Ook dat zal wel een imagokwestie zijn. Stel je voor dat ze voor boekhouders werden versleten.
‘Als een vrouw met een minirok een “boodschap” geeft en er zelf om vraagt wat er met haar zal gebeuren, dan sturen wij nu deze boodschap de wereld in!’ (NRC Handelsblad)
Heel wat Turkse mannen trokken zich deze week geen bal (pun not intended) aan van hun imago, en bombardeerden Twitter en Facebook met foto’s van zichzelf in minirok om aandacht te vragen voor het geweld tegen vrouwen na de moord op studente Ozgecan Aslan. Dubbel feministisch statement, al die ongeschoren kuiten. Ongezien sinds Tony Curtis en Jack Lemmon in Some like it hot probeerden te concurreren met de benen van Marilyn Monroe.
‘Tien jaar geleden waren de plus-size modellen gemiddeld maatje 42 tot 48. Nu is dat nog maar maatje 36 tot 44.’ (Stampmedia)
Als iedere vrouw die haar derrière niet in een 34 gewurmd krijgt als volslank wordt beschouwd, houdt ze het beter bij één erwtje per dag, ook na die 40 dagen zonder vlees. Zo’n tiny white bikini, daar had zelfs Bondgirl Ursula Andress niet in gepast.