#mensenkijken2 – Nan’s ballad

 
Het was de vierde keer dat ik hem zag.
The Ballad of Sexual Dependency.

Elke keer is anders, merkwaardig genoeg, en tegelijkertijd op een vreemd geruststellende manier toch altijd hetzelfde.

Anders, niet alleen omdat elke versie van de Ballad lichtjes verschillend is, maar vooral omdat dit eigenlijk een spiegel is. Een waanzinnige vervorm- en vergrootspiegel van meer dan 700 dia’s  waarin je alle levens die je hebt geleefd of had kunnen leven -for better or worse- aan je voorbij ziet flitsen.

Een wervelende caleidoscoop van 42 minuten beeld&muziek waarin alle grote emoties je beurtelings aankijken. Binnenkomen. Nazinderen.  Frankly, my dear, it’s better than therapy.

Het is fijn om te weten dat er zekerheden zijn. Dat sommige dingen goed blijven, lang na je puberteit. Dat het niet alleen is omdat Goldin een icoon van seks, drugs en rock&roll is dat haar beelden overeind blijven. Dat het blijkbaar echt waar is dat ze een meesterlijk stillist is, dat haar coloriet, haar oog voor cadrage, haar subliem gevoel voor clair-obscur echt zijn. Dat het niet alleen uit voyeurisme is, dat dit fotografisch dagboek beklijft. 

Natuurlijk is dit een uniek tijdsdocument van de woelige jaren ’70, maar het is veel meer dan een groupie verslag van een arty subcultuur. Goldin raakt een veel universelere snaar; ondanks het feit dat deze beelden allemaal gemaakt zijn in een wat losgeslagen community, die in tijd, ruimte en sociaal milieu behoorlijk ver van ons bed staat en wiens emoties daardoor eigenlijk minder bevattelijk worden, slaagt ze  er door haar onwaarschijnlijk vermogen om deze dagelijkse scenes op te tillen tot een bijna metaforisch beeld toch in deze bijna snapshots te laten uitgroeien tot een catalogus van ongefilterde gevoelens en basisemoties die plots voor iedereen herkenbaar zijn.

Hoe mooi haar latere en gestilleerdere beelden ook zijn, de beste beelden uit de Ballad zijn die die nauwelijks scherp zijn. Niet perfect gekadreerd, niet ideaal belicht, maar wazig van het lachen, onscherp van de drugs en de drank of gesluierd door verdriet. Die waarin je door de onvolmaaktheid van het beeld niet door het oog maar door het hart van de fotograaf kijkt. Waar haar eigen woede, plezier of mededogen het beeld bijkleurt. Die waar zoveel kracht, zoveel dynamiek in zit, dat het leven je vol in het gezicht slaat. Want dat zijn de foto’s die ze maakte om een moment vast te pakken. Geen beeld. En daarin zie je ook haar oer-talent. Want zelfs op zo’n geladen moment vindt haar hand vanzelf het perfecte beeld. Dat is de kracht van de Ballad. Elke keer weer.