#mensenkijken5 – tango in het park

 

Tango

Laat er geen misverstand over bestaan: wij waren er voor pizza. Op motorlaarzen danst men niet. En al helemaal geen tango. Hoewel er zelfs wat dat betreft enige normvervaging schijnt op te treden; nogal wat jongens stuurden hun dame ongegeneerd op hun turnsletsen over de betonnen vloer. Call me conservative, maar ik vind dat ongepast.

Wanneer een vrouw zo veel moeite doet om zich tegen alle wetten van de fysica in niet alleen op zo’n dunne hakjes staande te houden, maar er ook nog de moeilijkste passen op uit te voeren, allemaal om te gepasten tijde een elegant gehakt beentje te kunnen inzwaaien, dan mag daar iets tegenover staan.

Maar dus. Wij keken.

Naar het koppel dat hier toevallig, onvoorbereid, was aangewaaid, maar de verleiding niet had kunnen weerstaan en nu blootvoets danste, waarbij zij zelfs de moeite nam de hele tijd op haar tippen te dribbelen, en zich dus op denkbeeldige hakken voort te bewegen. Onbevangen. Gewichtsloos. Gelukzalig.

Naar de jongen met het zwartje hemdje, in alles iets te netjes slordig, iets te overdacht nonchalant, die van inspanning het puntje van zijn tong tussen zijn lippen geklemd hield en er bij moeilijke overgangen zelfs op beet, zodat het een beetje paars aanliep. In zijn hele lichaam, van in zijn pezige voorarmen tot in zijn te stijf opgehouden hand, zinderde net onder de huid zijn strak gespannen onzekerheid. (Een keer sloop de hand bijna, in een onbewaakt moment waarin zijn voeten zijn ogen te zeer afleidden gedachteloos van haar onderrug naar haar billen, hij kon haar nog net op tijd terugroepen.) Nochtans maakte hij zich zorgen om niets; het meisje in zijn armen was niet alleen zwanger, zij had zelfs haar ogen gesloten en liet zich met totale overgave leiden. Blind vertrouwen.

Naar de lerares, die om de drie passen door een andere, begerige danser werd afgetikt, waarna de man in kwestie, al dan niet in afritsbroek, zijn best deed haar op de luttele tijd die hem gegund was voor ze hem alweer door een ander werd ontstolen, op drie passen te imponeren met zijn kunnen. Zij gedroeg zich als een uiterst correcte en bijzonder rechtvaardige prostituee – wie zijn been volgens de regels van het spel op het goede moment correct afstrekte, werd beloond met een ingezwaaide kuit, los van rang of stand, leeftijd of schoonheid. Voort wat, hoort wat & wie hard werkt, wordt beloond.

Dan lichtte tussen de dansende lijven een ander, veel kleiner gebaar op. Een vijftiger, misschien zelfs een zestiger, stal een vrouw uit de handen van een goede vriend; uit het gebaar waarmee hij haar schouder even kort aanraakte om haar aandacht te trekken, sprak een grote vanzelfsprekendheid -wellicht was ze zijn eigen vrouw-, maar daarom niet minder verlangen. Het was een welgemeende uitnodiging voor een oprecht gewenste dans. Het gemak waarmee zij haar lichaam, bijna zonder hem aan te kijken, als vanzelf tegen het zijne legde, even moeiteloos als een hand in een oude, uitgesleten handschoen glijdt, verried een vertrouwelijkheid tussen hun lichamen die zeldzaam is. Routiniers, zou je kunnen denken.

En dan zette ze, tussen twee tangopassen door, dat ene minuscule pasje bij. Bijna onzichtbaar, maar net genoeg om ervoor te zorgen dat haar froufrou zijn licht naar voren gebogen voorhoofd raakte. Een bijna onzichtbare aanraking. Daarmee, in de noodzaak van die toenadering, gaven ze zich bloot. En dat was honderd keer spannender dan 50 Shades of Anything. Geloof me.