no room but a view #TruiHanoulle

Om zichzelf te confronteren met haar eigen angst ooit arm en eenzaam te eindigen, volgde fotografe Trui Hanoulle drie jaar lang een groep Gentse daklozen. Het eerste jaar sliep ze elke maand één nacht bij hen op straat, daarna fotografeerde ze hen op alle plaatsen waar het lot hen bracht: in tijdelijke onderkomens, in het ziekenhuis, in de psychiatrie, of in de shelter die ze bouwden. Soms zelfs tot op hun begrafenis.

Eén vraag kwam steeds meer naar voor:
“Als ik een dakloze kan worden, zijn zij dan ooit mij geweest?”

Het project werd een zoektocht naar de identiteit van mensen die we nooit echt zien. Of toch niet als meer dan “daklozen”. Trui concludeerde dat ‘die gasten’ mensen zijn zoals jij en ik. En dat elk van ons op straat kan belanden. Meer dan een reeks tegenslagen is daar niet voor nodig.

Je kan het stuk hier in XL-versie nalezen, of het hier online bekijken, compleet met extra foto’s en het filmpje dat Trui maakte. Want #DeStandaard zette het voor de paywall (thx!). En zoals Marc ooit zei: ‘Dat is hier gene cinema, hé. Dat is re-a-li-teit.’