#TVTouché – waarom sitcoms immoreel zijn

 

Sitcomitis, schrijft Joost Vandecasteele*, is een aandoening waarbij je dagen als afleveringen zonder repercutie beschouwt. Want nergens meer dan in sitcoms hanteren scenaristen de premisse dat de vorige aflevering nooit gebeurd is. Dat geen enkele belediging of fout enige impact heeft op de werkelijkheid, met alle gevolgen van dien. (Oa dat niemand ooit iets bijleert, helaas)

Eindelijk weet ik het, waarom ik het er zo van op mijn zenuwen krijg – van sitcoms, niet van Joost Vandecasteele. Dat is ingewikkelder. – En waarom ik meer van drama hou. Het hele basisprincipe van het genre staat gewoon haaks op de logica die de fundering van mijn denken vormt. Al die geestige vrijblijvendheid, ik krijg er de wubbes van. 

Nee, geef mij maar als-dan. Oorzaak en gevolg. Een stevige laag causaliteit op je moraal aan op te hangen. Zoals Walt** het altijd zegt in Breaking Bad: ‘actions have consequences.’ Waar moet het anders heen met de wereld. Of zoals Ms. Lipton het zei in het hilarische You Rang, Mylord  in haar pruilerige Britse accent: ‘if we go there, then where will it all end?’

Tiens, comedy ontsnapt blijkbaar aan de morele gewichtloosheid van sitcoms. Dat leidt tot een verleidelijke redenering: sitcom is een bij uitstek Amerikaans genre. In sitcoms zit geen normbesef. Amerikanen hebben… Nee, zo mooi zal het wel niet zijn.

  *meer in TVTouché #KnackFocus – in een lofzang op het hyper-ergerlijke Curb your enthousiasm – ergens begin juli
**meer in TVTouché #KnackFocus – in een lofzang op het meesterlijke Breaking Bad – ergens begin augustus