VEILIGHEIDSSTAAT BIS

Dinsdag publiceerde ik een opiniestuk (kan je hier nalezen) waarin ik aantoon hoe Nieuws Rechts en vooral N-Va de rechtstaat uithollen en omvormen tot een veiligheidsstaat naar Israëlisch model. Het grootste risico daarvan, schreef ik, is dat we de maatschappij opdelen in twee soorten mensen: goedmenende burgers en mensen die we als een veiligheidsrisico beschouwen, met name moslims. Kortom: in naam van de veiligheid stigmatiseren we een volledige bevolkingsgroep op basis van afkomst, religie en taal. En behandelen we hen anders.

De actualiteit gaf me helaas nog dezelfde avond gelijk: in het station van Gent werd een jonge Afghaan neergeschoten, nadat hij ‘op de politie was afgestormd met een zakmes’. Verschillende media brachten dat groot, en legden meteen ook de link naar terreur, en zelfs naar het verlagen van het dreigingsniveau, om in dezelfde paragraaf al te stellen dat er eigenlijk geen enkel bewijs was van radicalisering of terroristische motieven. Toch was de toon alweer gezet, en op de sociale media waren Minister Jambon & co er als de kippen bij om de politie te feliciteren en het incident zo te recupereren binnen hun veiligheidsdiscours.

Intussen is er meer nieuws over de Afghaan die neergeschoten is #Gent na incident in station. Mensen die hem persoonlijk kennen omschrijven Seraj, want hij heeft een naam en een geschiedenis, als sympathiek en behulpzaam, maar geïsoleerd van zijn familie en lijdend aan zware PTSD. Vluchtelingen met oorlogstrauma’s niet psychologisch begeleiden, is problemen zoeken. We laten jonge mannen, soms zelfs tieners, alleen achter met de spoken van vermoorde familieleden, martelingen, angst en terreur. Zonder werk, zonder bezigheid, zonder afleiding. Hoe moeten ze dat verwerken? Vangen we hen op, of moffelen we hen weg in de rand van onze maatschappij om hen dan met de vinger te wijzen als ze niet functioneren of zelfs doorslaan? #wedoennietgenoeg

Het jammerlijke incident in Gent bewijst (en dit is GEEN VERWIJT aan de agent in kwestie, ik ben al blij dat hij op de benen mikte) dat we meer en meer opschuiven naar een gesegregeerde maatschappij waarin het geoorloofd is op moslims te schieten, want sinds de ’terreurdreiging’ is elke moslim een potentiële terrorist. We kijken niet meer naar individuele mensen of gedragingen, maar naar een bevolkingsgroep: geef maar toe dat u ook begint te zweten als iemand met een kleurtje zich vreemd gedraagt op de trein of in de luchthaven. Huidskleur, religie en taal worden een bepalende factor in hoe de politie reageert (en dat is, nogmaals, niet de schuld van de politie, maar van het algemene maatschappelijke discours dat politici EN media elke dag verder aanzwengelen), want de hegemonie van de angst zorgt ervoor dat we elke moslim zien als een veiligheidsrisico. Een blanke dakloze met een patatschiller die stampei maakt, wordt niet neergeschoten. Daar klappen we eens mee. Dat dergelijke acties mogelijk zijn, en zelf ‘normaal’ of ‘lovenswaardig, volgens onze Minister, is een gevolg van het wij-zij denken en de angstpsychose die Nieuw Rechts al jaren aanwakkert. #notinmyname

Precies diezelfde maatschappelijke tweedeling in goede burgers en gevaarlijke moslims maakt het mogelijk in een zorgvuldig georchestreerde begripsverwarring een wettelijk kader te proberen creëeren om vluchtelingen zonder huiszoekingsbevel uit hun bed te tillen en te deporteren, want het zijn tenslotte tweederangsburgers. Sans papiers, vluchtelingen, terroristen, migrante, moslims… allemaal hetzelfde, allemaal bedreigend. Is dat de democratie waarin we willen leven? Zijn dat onze verlichtingswaarden? #saystopnow