Zizo over Diggers, een voorproefje

“Ik wil meer verkopen dan Stieg Larsson.”, lachte auteur Gaea Schoeters tijdens haar interview met ZiZo. De verkoop van haar nieuwste boek, ‘Diggers’, gaat wat dat betreft alvast de goede kant uit. Na amper twee maanden is de meer dan zeshonderd bladzijden dikke roman al uitverkocht. De tweede druk zal niet lang op zich laten wachten.

*Nvdr: hij rolt, as we speak, van de persen!

Dit interview verschijnt deze week in het nieuwe nummer van ZiZo Magazine. Maar voor wie nu al nieuwsgierig is naar de rest van mijn ondoordachte zwart-wit uitspraken, geef ik er hieronder al een paar weg. Bijvoorbeeld meer uitleg bij deze boude quote:

“Ik zou nooit uit mezelf een thriller schrijven.”

Gaea: Ik zou nooit uit mezelf een thriller hebben geschreven, maar ik ben wel een groot liefhebber van goeie crimi’s op tv. Ik werk ook als scenarist, dus toen regisseur Frank Van Passel mij twee jaar geleden vroeg om samen met twee collega’s een tiendelige crimi/drama-reeks te schrijven, zag ik dat helemaal zitten. “Iets dat sterk verbonden is met de Eerste Wereldoorlog, maar zonder één periode-scène, want daar is geen budget voor. Misschien iets met een vers lijk in een oud uniform?” Daar zat iets in, want waar kan je beter een lijk verbergen dan op een slagveld? We namen de uitdaging aan en uit die brainstormsessies ontstond het plot voor ‘Diggers’.
Ongeveer in dezelfde periode daagde Filip Huysegems, toen nog journalist bij de (Standaard der?) Letteren, mij uit. Dat er zo weinig vrouwen waren die thrillers schreven, en dat dat nochtans een grote hype was. Of ik me niet geroepen voelde? Ik stond daar toen niet bij stil, maar toen ‘Diggers’ niet doorging als tv-reeks, dacht ik meteen: ‘Juist. Dat boek.’

Over de homo-spanning in het boek
Gaea: Doordat ik als vrouw een mannelijk personage schreef, gedroeg Arne zich soms ‘vrouwelijk’. Zoals hij soms naar Pieter kijkt, heel zintuiglijk, zich heel bewust van de lichamelijkheid van een ander. Dat klopt eigenlijk niet met mannenvriendschappen. Het geeft een heel gay gevoel. Schrappen, was de eerste reflex, maar langzaam werd me duidelijk dat dat wel helemaal klopte. En eindelijk begreep ik ook waarom ik instinctief de proloog begonnen was met “ik ben geen homo”, zonder dat er op het moment dat ik dat schreef ook maar enige reden voor was. 
Want het zijn geen homo’s, maar wat zij voor elkaar voelen is –zeker in het begin van het verhaal- liefde. Ze houden meer van elkaar, passen beter bij elkaar, dan bij de vrouwen in hun leven. Of zoals Arne over de vriendinnen van Pieter zegt: “elke keer moest ik wijken voor die meisjes (…) maar ik was diegene naar wie hij altijd terugkeerde.” Voor elkaar zijn die twee wel degelijk de Significant Other.
Arne krijgt daardoor ook in de loop van het verhaal zowat van iedereen, zelfs van zijn eigen vriendin, naar zijn hoofd geslingerd dat hij homo is. Hij gaat zelfs zelf heel even twijfelen.
Maar meer dan vriendschap is er niet tussen hen, want ze zijn nu eenmaal allebei hetero, dat is eigenlijk het grote drama van hun relatie. En dus moeten ze elkaar op een gegeven moment loslaten. Een andere relatie laten primeren.

Nog meer
Een  blad van 100 pagina’s is nog steeds niet grenzeloos dik, en dus sneuvelden nog enkele boeiende passages die we niet willen achterhouden.  Zoals deze verzuchtingen:

Gaea: Ik zou het doodgraag als reeks of als langspeelfilm zien. En tegelijk ben ik er doodsbang voor. Want het zal anders zijn. En afhankelijk van welke zender het zal uitzenden en of het een reeks of een film wordt, zal het meer naar een thriller of meer naar een drama neigen. Het zal een proces zijn van gedeeltelijk loslaten en toch de essentie bewaren. Maar ik wil het in elk geval zelf schrijven of meeschrijven. Om te zorgen dat in elk geval de geest bewaard blijft.
Ik hoop vooral dat het boek zijn lezers vindt, het liefst een breed publiek. ‘Diggers’ zit op de grens tussen een thriller en een roman, dus in het beste geval raak je twee publieken, in het slechtste geen enkel. Ik ben een optimist.
Het is ook een eerder linkse thriller. Een interessante insteek in een eerder rechts lezerspubliek. Van dat soort botsingen hou ik wel.
En als ik echt heel ver mag dromen: een Engelse vertaling zou fantastisch zijn. En misschien niet eens onmogelijk, want als er één natie aan de Grote Oorlog hecht, zijn zij het wel.

Over invloeden
Gaea: Ik lees al mijn hele leven, dus er zijn vast allerlei voorbeelden ingeslopen. Maar bewust ben ik even gaan terugkijken naar Donna Tartt, om eens te kijken hoe je het beste met zo’n onsympathieke personages omgaat. Ook ‘Adelaars & Engelen‘ van Juli Zeh heb ik nog eens herlezen, omdat ik me herinnerde dat ik erg onder de indruk was geweest van haar tempo en stijl.
Uit reeksen zoals ‘The Killing‘ heb ik dan weer geleerd dat je gerust traag kan vertellen in een thriller, met heel veel oog voor de psychologische fall-out en de emoties van personages aan de rand. En uit ‘Millenium‘ heb ik het idee gehaald alles zo concreet mogelijk te maken, vandaar de heel herkenbare, zelfs bij naam genoemde locaties, cafés, straten. Maar wel een pak minder vaak dan bij Stieg Larsson, want ik moest altijd vreselijk lachen met de overvloed aan product placement in zijn boeken.

Over nieuwe projecten
Gaea: Ik zou graag nog meer tijd hebben om boeken te doen, maar ik mag niet klagen, ik leef al van het schrijven. Als journalist, scenarist en nu als auteur. Maar van boeken alleen kan ik niet leven. Misschien kan ik voor mijn volgende boek een werkbeurs krijgen en wordt het wat makkelijker.
Mijn volgend project kan nog alle kanten op. Al is de kans groot dat het iets met het Oostblok te maken heeft, ik studeer ondertussen al jaren Russisch en ik heb het gevoel dat dat op een gegeven moment samen moet komen, niet alleen met reizen, maar ook met schrijven.

Lees meer: de bespreking.